De weg terug naar vertrouwen

Liefde die opnieuw geboren wil worden

We leren al vroeg wat liefde betekent, of ze veilig voelt of niet. Dat bepaalt vaak hoe we als volwassenen verlangen, verbinden en weer loslaten. Deze blog gaat over dat pad, van hechting naar vrijheid, van angst naar vertrouwen.

Waar liefde begint en waarom we haar soms niet begrepen

Vertrouwen groeit niet in het hoofd, maar in het lichaam. Lang voordat we woorden kenden, wist ons lijf wat veilig of onveilig was. Nog vóór we taal hadden, schreef het lichaam zijn eigen regels. Dat vroege weten vormt de basis waarop we later leren liefhebben, hechten en vertrouwen.

In de baarmoeder leefde je mee op het ritme van je moeder, haar adem, hartslag, spanning en emoties. Daar werd de eerste blauwdruk gelegd van onze mogelijkheid tot verbinding, met onszelf, met de ander en met het leven zelf. Ontspannen in nabijheid, of alert in overleving.

Tijdens de geboorte en in de eerste jaren daarna wordt dat weten bevestigd of ontkracht. Wanneer er warmte, huidcontact en regelmaat was, leerde je: ik mag er zijn. Wanneer er afstand of onvoorspelbaarheid was, leerde je: liefde is niet altijd veilig. Zo ontstaat, diep in het zenuwstelsel, de basis van onze hechtingsstijl.

Hechting gaat niet over gedrag, maar over hoe we veiligheid ervaren in verbinding. Wanneer die ervaring ontbreekt of verstoord raakt, leert het lichaam strategieën om met onveiligheid om te gaan, via controle, pleasegedrag, afstand of verzet. We reageren vanuit wat ons ooit is aangeleerd om te overleven. Een reactie die nu destructief lijkt, was ooit pure noodzaak. Ons systeem herhaalt wat het kent.

Wanneer we dit werkelijk gaan begrijpen via het voelen, zien we de menselijkheid eronder. Dan hoeven we onszelf niet langer te veroordelen voor onze patronen, maar kunnen we nieuwsgierig worden naar wat ze ooit probeerden te beschermen. Dat is het begin van heling, herkennen dat de manieren waarop we liefhebben, beschermen of vluchten, ooit een poging van het lichaam waren om veiligheid te vinden op het moment dat die er nog niet was. Wat we als veilig hebben geleerd, kan later precies dat zijn wat ons in onveiligheid houdt. We wisten eenvoudigweg niet beter. En dat vroege weten dragen we nog altijd met ons mee.

De manier waarop we ooit veiligheid of onveiligheid hebben ervaren, leeft voort in hoe we vandaag liefhebben en ons verbinden. Zo ontstaan de hechtingsstijlen, de onbewuste bewegingen waarmee we proberen liefde vast te houden of juist te vermijden. Ze zijn geen fouten, maar spiegels van wat ooit pijn deed, en uitnodigingen om vandaag dieper te leren vertrouwen.

Hoe we vasthouden aan liefde en vergeten dat ze vrij wil zijn

Ieder mens verlangt naar liefde. Hechtingsstijlen zijn geen etiketten, maar bewegingen van het hart, pogingen om liefde vast te houden, te begrijpen of te beschermen. Ze tonen waar het lichaam nog waakt over iets ouds en kwetsbaars.

De angstige hechting ontstaat wanneer liefde niet vanzelfsprekend voelde. Als kind leerde je: ik moet iets doen om liefde te behouden. Later herken je dit in het zoeken naar bevestiging, het niet kunnen loslaten, de angst dat de ander elk moment kan verdwijnen. Je zenuwstelsel staat voortdurend aan, alert op signalen van afwijzing. Je verlangt naar nabijheid, maar vindt er tegelijk geen rust in. De beweging is voortdurend naar buiten gericht, zie mij, blijf bij mij, hou van mij, terwijl het innerlijke kind vooral geruststelling zoekt dat het veilig is om te bestaan.

De vermijdende hechting ontstaat wanneer liefde te veel spanning gaf. Het jonge deel in jou leerde: ik ben veiliger als ik niet voel. Later lijkt deze persoon sterk, zelfstandig en emotioneel beheerst. Maar onder dat pantser leeft dezelfde angst, dat echte nabijheid overweldigend is, of dat liefde je zal overspoelen en verlaten. Het lichaam reageert instinctief door afstand te nemen zodra iemand te dichtbij komt. De behoefte aan verbinding verdwijnt niet, maar wordt zorgvuldig verborgen achter zelfbeheersing.

De gedesorganiseerde hechting ontstaat wanneer de bron van veiligheid tegelijk de bron van angst was. Het kind ervoer dat liefde pijn kon doen en raakte verward, moet ik vluchten, vechten of blijven. Te jong om te begrijpen of te kiezen, bleef het, uit afhankelijkheid en hoop. Later zie je deze dynamiek in relaties, het ene moment overgave en verbinding, het volgende moment afstand en verharding. Achter deze storm van gevoelens schuilt diepe kwetsbaarheid. Het lichaam wil zowel hechten als beschermen, maar weet niet hoe.

Angstig en vermijdend gehechten vinden elkaar vaak. De één roept: nee, ga niet weg, blijf. De ander zegt: ik wil ruimte, laat me met rust. Het lijkt een tegenstelling, maar ze raken elkaar precies op de oude wond die nog steeds tikt onder een pleister. In deze dynamiek spiegel je elkaars onveiligheid, en daarom voelt het zo intens.

De angstige zoekt nabijheid om rust te vinden, de vermijdende zoekt afstand om rust te vinden. Beiden verlangen naar hetzelfde, echte veiligheid. Pas wanneer één van beiden zegt: wacht even, dit ben ik niet meer, kan de cirkel worden doorbroken.

Soms vraagt liefde om los te laten. En soms, als er moed is om te voelen en verantwoordelijkheid te nemen, kan juist daar een nieuwe vorm van verbinding ontstaan. Veiliger met meer verbinding en plezier.

En dit gaat niet alleen over liefdesrelaties. De manier waarop we ons openen of juist terugtrekken, laat zich ook zien in hoe we ons verhouden tot het leven zelf. Tot vriendschap, werk, intimiteit, zelfs stilte.
Soms is het single-zijn geen gemis, maar een fase waarin het leven ons uitnodigt om eerst thuis te komen bij onszelf.
In deze ervaring groeit het vertrouwen dat elke echte ontmoeting, met een ander en jezelf, voortkomt uit vrijheid.

De veilige hechting ontstaat wanneer het lichaam opnieuw leert dat het mag ontspannen. Je wordt je bewust van oude verhalen en gedrag die ooit dienden, maar nu niet meer passen. In plaats van te controleren of te vermijden, groeit er vertrouwen. Je ervaart: ik ben veilig in mezelf, ook als de ander er niet is. Vanuit die basis kan liefde weer stromen zonder angst, als een natuurlijke beweging tussen geven en ontvangen.

Volwassen hechting begint bij eerlijkheid, bij het durven voelen waar je nog afhankelijk bent van de blik of goedkeuring van de ander, bij het herkennen dat controle vaak een poging is om pijn of verdriet te vermijden, en bij het blozend toegeven dat je soms de waarheid buigt omdat je denkt dat dit je liever, sterker of mooier maakt.

In deze erkenning ligt de bevrijding. Zodra je eerlijk wordt naar jezelf en de ander, zie je de humor, de liefde en de absurditeit van je eigen gedrag. Je herkent de innerlijke regisseur die het verhaal steeds opnieuw opvoerde en besluit op een mooie dag, tijd voor een nieuw script. Op dat moment breekt er iets open. De pijn verdwijnt omdat je haar eindelijk toelaat. Van daaruit ontstaat ruimte, vertrouwen, wijsheid, vriendschap en de diepe liefde met jezelf en de ander.

Dat is gezonde volwassen hechting, waar je mag verschillen zonder angst om verlaten te worden. Waar verlangen niet meer voortkomt uit tekort, maar uit levenskracht. Liefde hoeft niet meer vastgehouden te worden. Ze mag bewegen, ademen, rusten en groeien.

Misschien is verlangen wel één van de eerlijkste bewegingen in ons.
Het toont dat we nog leven, dat we willen voelen, ontdekken en ervaren.
Niet uit angst om alleen te zijn, maar uit nieuwsgierigheid naar wat het betekent om werkelijk te leven.

In een volwassen liefde is ruimte voor zowel veiligheid als mysterie.
Ik kan je vertrouwen, en toch blijft er iets ongrijpbaars. Iets dat me nieuwsgierig houdt om jou en mijzelf dieper te ontmoeten.

De veiligheid van iemand anders toestaan kan pas vanuit de volledigheid die je al in jezelf voelt.
Die weg begint naar binnen, bij het herontdekken van wat in jouw lichaam nog niet vrij kan stromen.

Dat inzicht kan een kantelpunt zijn waarop je opnieuw contact maakt met de liefdevolle, stille, altijd aanwezige kracht die op jou heeft gewacht.

Deze levenskracht gooit blokken hout op jouw innerlijke vuur. Het doorbreekt schaamte, schuld en oude overtuigingen en herinnert je eraan dat je mag leven, voelen en opnieuw beginnen.

Transformatie is altijd mogelijk. Hoe oud het verhaal of de overtuiging ook is, je lichaam weet de weg.

Is er interesse gewekt?
lees hier meer informatie over een ayahuasca proces weekend
Lees hier meer informatie over een Leela-sessies (zonder plant-medicatie)

Of plan een vrijblijvend intakegesprek , dan kijken we samen wat bij jou past.
Call inplannen

Liefs,
Carlijn

Misschien is dat precies waar vertrouwen over gaat. Niet weten waar het eindigt, maar meegaan met wat zich aandient. Liefde is geen bestemming, eerder een voortdurende beweging terug naar jezelf. Daar, in de stille ruimte van eerlijkheid en adem, wordt ze telkens opnieuw geboren.