Om de oneindige diversiteit te laten zien van wat een Ayahuasca ceremonie kan openen wanneer je je overgeeft, deel ik hier een van mijn vele reizen.
Een ervaring die gaat over slachtofferschap, daderschap, de draak als mijn gids, en de natuur die me meedogenloos, eerlijk en liefdevol spiegelde.
Zoals sommigen van jullie weten, heb ik een yurt gehad. Daar heb ik vaak alleen de heilige planten gedronken. Het was nazomer, zoals nu. Ik trok mijzelf terug, samen met Ayahuasca. Nu moet je je voorstellen dat het toilet zo’n veertig meter verderop stond. De yurt lag op een prachtig natuurlijk terrein, zonder elektriciteit. En zoals ik voor anderen heel goed zorg, lantaarns, lampjes in de bomen, eten klaar, thee warm, zo zorg ik niet altijd even goed voor mezelf.
Nee, rauw, simpel, puur. Een deel in mij zei: “Ach, dat licht heb ik niet nodig, komt wel goed.” Het eten? “Dat hoeft ook niet per se. Een dagje vasten is zo gek nog niet.” Water? “O ja, vergeten. Nou, ik haal het vocht wel uit mijn lichaam.” Die kant zit ook in mij. En dat heb ik geweten ook.
Ik dronk Ayahuasca en kwam al vrij snel diep in verbinding met de ervaring. Die begon met een stekende pijn in mijn baarmoeder. En alsof de planten precies de juiste muziektoon hadden uitgekozen, en mijn ziel wist: nu wil ik iets laten zien, kwam er een oude herinnering naar boven. Ik was een Afrikaanse vrouw. Voller, minstens twintig kilo zwaarder dan nu.
Ik zag hoe ik werd uitgemolken. Verkracht. En keer op keer zwanger was. Hoe kind na kind bij me werd weggehaald. De steken in mijn onderbuik werden intenser. Mijn baarmoeder voelde als een open wond. Ik moest overgeven. En met die overgave kwam diep verdriet los.
Het schoot door me heen. Natuurlijk. Alles is verbonden. Dit is ook een deel van waarom ik een angst heb voor moederschap. Er is een hunkering en een angst. Wat als ik het verlies? Wat als mijn vrijheid mij weer wordt afgenomen?
De ervaring maakte een verband zichtbaar. Naar die vrouw. Die donkere, krachtige vrouw die in dat leven als een bacterie werd behandeld. Mijn lichaam was volledig van streek. En ik moest… ontzettend nodig naar de wc. Maar het was donker. Het begon nu ook te regenen en te onweren.
Op dat moment dacht ik: dit is niet handig. Waar zijn die lantaarns? Dat licht was nu handig geweest, hè?
Maar de les was helder: leer jezelf op alle mogelijke manieren kennen in de relatie met de Plant Spirits. Dit onderdeel, alleen de donkere, krachtige natuur betreden, hoorde daarbij. Dus ik ging. Op gevoel, met de moederplanten die mijn lichaam overnamen, liep ik naar het toilet. Dertig meter voelden als drie kilometer.
Om mij heen alle geluiden van de natuur. De takken die wild tekeer gingen. De bomen in beweging. En geritsel… dat troostend had kunnen zijn, maar nu angst aanwakkerde. Ik haalde het toilet. Benen trillend, mijn handen tegen de zijkanten van het houten huisje, op zoek naar houvast. Ergens sprak nog altijd mijn boerenverstand, een anker in alle plant spirit reizen: “Goed bezig vrouw, nondejui, wat een les.”
Ik liet alles los. En toen de weg terug. Weer die dertig meter. Maar ik wist niet meer welke richting ik op moest. Pikdonker. Ik liet mijzelf op mijn knieën vallen in het gras en ik gaf me dieper over. Nou, als dit mijn les is, dan is dit hem. Het wordt vanzelf weer licht.
In de wereld van Ayahuasca vervagen tijd en ruimte. Wat misschien vijf minuten was, voelde als uren. Toen kwam er een bliksemflits. Heel even werd de hemel verlicht en ik zag de yurt. Opluchting. Ik liep zo snel als ik kon terug.
Eenmaal binnen, kwam de ontlading. Als bekende handeling vloog ik een mijn emmer. Overgeven.
De spanning kwam los en Ayahuasca werd ondertussen sterker. Ze bewoog mee met de wilde natuur. De bliksem. Het onweer. Tot er zo’n harde schicht kwam dat de vloer onder mij begon te trillen. Ik lag voorovergebogen met mijn hoofd op het hout. Ik was een bang mens. En ik vroeg om hulp.
Ik heb een paar gidsen (iedereen heeft ze). Denk aan overleden meesters, voorouders, engelen.
Ik heb er ook eentje die zich heel af en toe laat zien. Een draak. Niet zomaar een draak. Een lieverd met amberkleurige ogen. En verder: verschrikkelijk om te zien.
Ik dacht ooit dat gidsen eruit zien als een soort Tinkerbell. Maar deze reus heet Brajuda. Hij is zeven à acht meter hoog. Al een aantal jaar mijn bescherming bij sommige plant-ceremonies. Een veilige en ‘luie’ vriend. Zijn vleugels heeft hij al jaren niet meer uitgeslagen. Laat staan vuurspuwen, véél te veel werk voor deze heer.
Hij verkeerd vooral in winterslaap. Maar eenmaal wakker dan voel je direct zijn humor. Hij praat langzaam, En als hij ademt, gaan mijn haren overeind staan. Die stank is niet te harden.
Ditmaal had ik hem nodig. “Brajuda, ik kan best enige hulp gebruiken.”
“Ik ben er.”
“Waar dan? Ik kan je niet zien.”
“Buiten.”
Ik kroop naar het raampje van de yurt want staan lukte niet meer. Niets. Donker.
“Ik ben er echt. Tussen de bomen. Maar het regent, dus ik blijf hier, oké?”
En op dat moment merkte ik dat mijn angst af nam. Er kwam een gegrinnik in mijn lichaam. Het regent? Je bent een draak, man!
En hij verscheen. Met een rood parapluutje op zijn hoofd. Hij banjerde tussen de bomen en gooide zijn lijf met één krachtige zwaai om de yurt heen. Dat kleine parapluutje bracht me in een grote lachbui. Hij gaf mij veiligheid door humor toe te passen. Hierdoor kwam mijn systeem direct tot rust.
Mijn lichaam zakte in de houten vloer. Ik voelde mij verbonden met de regen en de wind. Mijn handen werden takken en daalden via de vloer af naar de diepte van de oersterke aarde.
De reis ging verder.
“Carlijn,” zei Ayahuasca, “je krijgt nu lessen in daderschap.”
Ik bevond me plots in een ander gebied. Buiten, koud, modderig, en het stonk. Deze herinnering liep synchroon met de ervaring van nu: regen, kou, en een gure wind.
Ik keek naar mezelf en zag dat ik een man was. Mijn voeten bewogen moeizaam over de grond. Met aarzeling keek ik naar beneden. Waar loop ik op? Ik baande wegen tussen dode lichamen.
Ik was hier een dader. “Oorlog, je bent in Vietnam,” zei Ayahuasca.
Ik werd doordrenkt met diepe schaamte, schuld en teleurstelling in mezelf. Dat ook ik mensen had vermoord.
Nog steeds gevloerd op de houten vloer kon ik helen, door mezelf te vergeven. Voor deze bittere, oude tijden. Ik zag de cirkel van het leven. Niet alleen van mijn leven in dit lichaam, maar verder terug. Naar de vrouw uit Afrika. Naar de man uit Vietnam. Levens waarin ik verloor. Levens waarin ik nam.
Ik begreep de lessen. En waarom ik nu strijd voor vrijheid, ruimte en stilte.
Ik erkende wie ik ben, kroop overeind en gooide wat hout in de kachel. Ik pakte mijn gitaar en begon te zingen. Via het zingen kwam ik langzaam weer bij. Ik maakte opnieuw contact met mijn eigen huis, dit lichaam. Dat van Carlijn.
En buiten… lag Brajuda nog steeds te ronken. Met dat maffe rode hoedje op z’n hoofd.
Ik eindigde deze reis met diepe dankbaarheid voor het leven dat mij nu is gegeven. Alles is met elkaar verbonden. We hebben een reden waarom we doen wat we doen. Totdat we onszelf gaan begrijpen en erkennen. Dan zie je een zijpad. Wellicht nog onbekend, maar het lonkt naar je omdat je de levensenergie voelt stromen.
Ik hoop dat deze blog een opening is naar jouw eigen bijzondere verkenningstocht. De reis door je binnenwereld. Waar je met het rationele en alledaagse denken niet bij komt.Heb je interesse voor dieper zelfonderzoek via psychedelische plantceremonies of Leela-therapie?
Lees hier meer over mijn aanbod of neem contact op om samen te verkennen wat bij jou past.
Lieve groet,
Carlijn
Psychedelische Procesbegeleider
& Leela therapeut
