Beste en lieve Darkness,
Ik doe mijn best om u toe te laten. U bent de vaak onbewuste delen van ons die we hebben onderdrukt, verborgen en verloochend, we leren van u te houden en u van ons, ondanks onze weerstand.
Bedankt dat je ons hebt gedwongen om de rotsblokken die diep in de bossen van onze psyche liggen, om te keren. Je laat ons zien hoe nieuwsgierigheid een zinvolle en bewuste eerste stap naar compassie is.
Naarmate we vorderen op onze reis van persoonlijke groei, spirituele ontwikkeling, evolutie en transformatie (welke naam of vorm die ook mag aannemen), is het verleidelijk om aan jou te denken als waar we doorheen werken.
Maar jij, donkerte, op welke manier je ook mag verschijnen – of het nu schaamte, schuld, zelfbedrog, dwang, zelfverraad of manipulatie is, om maar een paar van je vele vormen en vormen te noemen – je bent geen kracht om te vrezen of negeren, een ongewenste passagier die moet worden verbannen, of een onderdaan die moet worden beheerst. Jij bent de leraar. Ik wist niet hoe jou te integreren. In feite onthult u ons hoe, terwijl onze innerlijke landschappen steeds rijker, subtieler en gedetailleerder worden, doet u dat ook.
Bedankt voor het meedogenloos onderbreken van onze ontwijkende manoeuvres – onze pogingen om u te omzeilen op weg naar een uitkomst, conclusie of bestemming. Bedankt dat je ons altijd terug leidt naar de basis, zelfs als we streven naar verlichting. U nodigt ons uit om “geduldig te zijn” en ons telkens terug te brengen naar ons hart.
Bedankt dat je ons betrokken houdt bij de mysteries van de menselijke ervaring. Simpelweg door je aanwezigheid kenbaar te maken, als bloemen uitbarstend door de scheuren in het beton van onze ego – in al haar facetten -, herinner je ons eraan dat de beperkte reikwijdte van ons zelfbewustzijn onmogelijk alles kan waarnemen wat er nog te weten valt.
Degenen onder ons die proberen anderen te genezen, te verzorgen of ruimte voor anderen te houden door de magie en ellende van het leven, ontdekken onvermijdelijk dat we ook ruimte voor jou moeten houden. Terwijl we je leren herkennen, leren we herkennen hoe je van vorm verandert om in al onze relaties en relationele dynamieken te verschijnen wanneer het nodig is.
We leren van je te houden en jou van ons te laten houden, ondanks onze weerstand. We willen graag bij je zitten, je binnen uitnodigen en getuige van je zijn. De donkere nacht van de ziel is niet zonder zijn eigen romantische drama, maar we leren hoe we je anders kunnen ontmoeten. Elke dag met kleine stapjes om het vertrouwen in elkaar te herstellen.
We zullen die ondergrondse tuin onderhouden, onder de bestaande structuren van onze waargenomen en beperkende overtuigingen en alles wat nog meer voortkomt uit onze oneindige intelligentie. Wij zullen het met liefde naar de oppervlakte masseren, wetende dat het niet zal zijn wat we wellicht verwachten.
We willen je open en vol verwondering benaderen zonder afwijzing of oordeel. Om volledig bij je te zijn en je op je gemak te voelen met de soms ondraaglijke ongemak wat met je gepaard gaat.
We zijn niet perfect maar tenslotte …… “liefde is en blijft een oefening gegeven door het leven.”
